Afscheid van een vriend...

Vanmorgen in Figeac afscheid genomen van Martin. Enkele dagen voor zijn 50e verjaardag voelde hij de behoefte opkomen alleen verder te gaan. Daar kan ik wel inkomen. Een pelgrimstocht is toch altijd ook een bezinning, een verinnerlijking en daar hoort alleen zijn onvermijdelijk bij. Onderweg stap je als pelgrim natuurlijk wel vaker alleen ook al ben je met anderen onderweg, maar het is toch een ander gevoel dan echt op je eentje op tocht te zijn, zonder de geruststellende nabijheid van bekende tochtgenoten. Toen ik eens vroeg waarom hij aan zijn tocht was begonnen kwam zijn antwoord er op neer dat hij nog iets wou ondernemen "voor het te laat is"! Tja, als 50-jarige ben je natuurlijk over de helft en dat roept vragen op. Hopelijk brengt zijn tocht hem enige verheldering! Bedankt voor de aangename dagen samen, alle goeds op je weg, mede-pelgrim! 

Vandaag dus met Nora verder gegaan richting Cajarc. Een beetje onwennig in't begin, want we vroegen ons allebei stilzwijgend af of de ander ook niet liever alleen verder wou. Blijkbaar niet, want we hebben bijna de hele dag samen gestapt en uren naar elkaars verhalen geluisterd. De tijd vloog er nog sneller door voorbij dan gewoonlijk, hoewel de late namiddag-kilometers onder de schroeiende Zuid-Franse zon toch zwaar op onze pelgrimsschouders wogen. Als beloning kwamen we rond vijf uur terecht in het gezellige stadje Cajarc, waar we in de Gîte d'étape voor het eerst nog ander jong volk tegenkwamen: een groepje Oostenrijkers die spijtig genoeg morgen vroeg zwaar tegen hun goesting weer naar huis vertrekken.

Nora is tot nu toe de enige die ik ben tegen gekomen die net als ik helemaal in één ruk van huis uit naar Compostela pelgrimeert. We bestoefen onszelf dan ook graag als rasechte pelgrims, vanuit een eenzame hoogte neerkijkend op de deeltijds-pelgrims die hun bagage elke dag laten ophalen door een speciale vervoerdienst en de al helemaal onderaan bungelende, de benaming pelgrim onwaardige zondagstoeristen die zich onbeschaamd met hun mini-rugzakjes en witte benen op onze jakobsroute durven te wagen...