Camino es camino

Koekoek! Hier ben ik nog eens... Hopelijk is er ondertussen nog iemand die mijn blog leest, want ik heb jullie wat verwaarloosd de laatste weken, beste lezers. Maar "camino es camino": je wordt als het ware meegezogen op de pelgrimsstroom: het eindeloze stappen, bijzondere ontmoetingen, prachtige landschappen, momenten van stilte en meditatie, gezellig tafelen samen,... ,... en internetten schiet er dan natuurlijk vaak over...

"Camino"... het is een begrip aan het worden. Dat woord betekent zo veel meer dan "weg", het is... tja wat is het allemaal? Ervaring, wijsheid, afzien, ontmoetingen, het lot, verwelkomen van wat zich aandoet, openstaan voor het onbekende, het nieuwe... voor mijn part een uitvergroting, een itensivering van het leven zelf. En zoals de Spanjaarden dus zeggen: "Camino es camino", een handig zinnetje waarmee veel geklaag en gezaag in een kwinkslag wordt opgelost :-).

De camino verandert mensen, en na bijna 3 maanden onderweg te zijn, ben ik natuurlijk niet meer dezelfde pelgrim die ooit in een ver verleden uit Oud-Turnhout vertrokken is. Soms blik ik in gedachten wel eens vooruit naar het einde van mijn tocht, de terugkeer van de pelgrim, hoewel dat nog zo ver weg lijkt te zijn. Met gemengde gevoelens moet ik zeggen...

Ik merk nog maar eens dat je niet moet luisteren naar wat "ze" zeggen: er loopt hier natuurlijk heel wat volk rond, maar voor ik in het dorpje Obanos op de Camino Frances kwam, had ik de zotste verhalen gehoord van overvolle mega-herbergen waar mensen als blikken pelgrimsvlees opeengestapeld liggen. Niet veel van waar: de meeste refugios zijn best gezellig en er is altijd wel een bed vrij. Er zijn trouwens de laatste jaren heel wat nieuwe herbergen bijgekomen, zoals hier in het plaatsje Sahagun, waar ik zojuist met Stef en Julien (die trouwens ondertussen uit volle borst mijn pelgrimslied meezingen!) ben aangekomen: ruim en rustig!

Nog een mythe die zwaar overdreven blijkt te zijn: de hitte op de meseta tussen Burgos en Leon. De zon schijnt al dagen onafgebroken, maar er staat altijd wel een fris windje. Ik heb in Frankrijk soms veel harder gezweet dan hier! En de autosnelweg die zo hinderlijk schijnt te zijn, hoor je nauwelijks! Dat valt dus allemaal best mee...

Het enige wat ik enorm mis hier in Spanje, zijn plaatsjes voor een siëstatje langs de weg: nergens een mals grasveldje te bespeuren, overal is het even stekelig en doornig en zit het bovendien vaak vol agressieve vliegen, wespen en andere rustverstoorders. Dan maar stappen van dorp tot dorp en regelmatig eens stoppen in een bar, waar de drank gelukkig meestal bijzonder pelgrimvriendelijk geprijsd is :-) Een siesta overdag zit er dus gek genoeg in Spanje niet in... Maar ik slaap als een roos ´s nachts. Altijd oordopjes in, en geen snurker die mij nog wakker krijgt!!

Spijtig genoeg nog steeds last van buikloop soms, blijkt toch wel mijn zwakke plek te zijn...
Benen voeten en rest van mijn lijf anders wel in prima conditie!

De pelgrim stapt dapper voort, stapt voor stap verschuift het landschap, meter voor meter komt Compostela dichter bij... Hellep, nog maar een dikke 400 km, het begin van het einde!!!