Duiven...

Een serieus stuk afgesneden vandaag. De GR-route maakt soms veel te grote omwegen. Die weg mag dan nog zo mooi zijn, een pelgrim wil ook nog wel ergens geraken op termijn! Qua schoonheid viel de door mij gekozen binnenweg trouwens reuze mee: een weggetje langs een kanaal, wel wat eentonig maar pure rust!

Vanavond weer fantastisch ontvangen! k Was eerst naar de camping van Vitry-le-François gegaan, maar die bleek gesloten. Teleurgesteld dan maar richting toerisenbureau getrokken en wat bleek: er is hier een heus "Centre d'acceuil du pélerin"! Daar werd ik lieflijk ontvangen door een (aan haar accent te horen) Poolse non die mij naar een heel mooi speciaal voor pelgrims ingericht kamertje leidde! Wat een meevaller na deze lange tocht! Maar meteen een douche genomen en een lange siesta gehouden. Slapen dat ik doe sinds ik op pad ben, en deugd dat dat doet! 

Heb ik het al over duiven gehad? Ik geloof het niet. Tijd dat ik dat onderwerp ter sprake breng, ik zou er soep van kunnen koken van die duiven! Ik heb ze altijd sympathieke beesten gevonden, maar als pelgrim kan je niet anders dan een serieuze haat ontwikkelijk voor deze vogelsoort. Ik verklaar mij nader.  Komt een pelgrim (al dan niet in gedachten verzonken) argeloos voorbij een graanveld gewandeld, wordt hij plots opgeschrikt door een paniekerig gefladder op leven en dood, op nog geen twee meter afstand! Ik kan jullie verzekeren dat je al een heel gerust geweten moet hebben om daar geen (al dan niet permanente) hartstilstand van te krijgen! Bij mij is dat dus tot nog toe gelukkig van voorbijgaande aard gebleken, maar mochten jullie binnenkort niks meer van de pelgrim vernemen, dan is dat tien tegen een aan die irritante fladderaars te wijten, het is maar dat je het weet...

Er is iets raars met mij aan de hand volgens mij. Ik ben er namelijk in geslaagd voor de tweede maal mijn stok kwijt te spelen. Ik weet het, het grenst aan het absurde, maar ik merkte vandaag plots ergens midden in de velden dat ik zonder stok aan het wandelen was. Ik kon me langs geen kanten herinneren waar of wanneer ik die achtergelaten had! En wat erger is: nu zit ik mij hier de haren uit het hoofd te pijnigen om mij de weg van vandaag te herinneren, maar er zijn gewoon hele stukken uit mijn geheugen! Dat is toch niet meer normaal! Een zonnesteek kan het niet zijn, wat het is bewolkt vandaag. Een onvermijdelijke conclusie dringt zich op: waarschijnlijk een vroeg geval van Alzheimer! Ik kan dus maar beter genieten van de tijd die mij nog rest...