Gezonde geest in gezond lichaam

Nu weet ik weer waarom ik pelgrim geworden ben! Niet dat ik dat vergeten was, maar soms durft zelfs in een pelgrimstocht een zekere routine sluipen heb ik gemerkt: opstaan, inpakken, ontbijten, stappen, even rusten, weer op pad, pic-nick, middagdutje, stappen, aankomen, douchen, kleren wassen, even uitrusten, dorp/stad bezoeken, eten, slapen... Maar na drie dagen uit mijn lood geslagen te zijn ben ik ook danig uit mijn routine geschud, en dat is positief. Wat een genot om weer in een gezond lijf rond te lopen! Mijn benen willen weer omhoog, en het lijkt zelfs of mijn zintuigen alles weer scherper en frisser waarnemen! De smaak van het appelsiensap vanmorgen was zo intens dat ik ervan schrok en de sappige donkerrode kersen die ik zonet in een klein winkeltje aan de haak heb geslagen, glijden als gelukzalige zoetigheden over mijn tong. Mmmmm... en die verleidelijke subtiele geur van zonnebloemen, die mijn pelgrimstred vandaag regelmatig deed vertragen, is die jullie ooit opgevallen? Mij tot nu toe niet! Gezond zijn is toch een feest! Spijtig dat je eerst weer eens goed ziek moet zijn om daaraan herinnerd te worden...  

Bijzondere ervaring vanmorgen bij het ontbijt! Net als gisteren, was ik de enige aanwezige pelgrim in deze keer een prachtige in rustieke kleuren ingerichte gîte. De gastvrouw had vanmorgen al om kwart voor zeven het ontbijt voor me klaar, en groot was mijn verbazing toen zowel zij als haar man mee aan tafel kwamen zitten om op hun gemak met mij te ontbijten! Ze vertelden me dat ze, na allebei apart een pelgrimage te hebben ondernomen, hun draai niet echt meer konden vinden in Bretagne waar ze allebei een veeleisende job hadden. Toen ze op een keer in het zuiden op vakantie waren, liepen ze voor de lol eens een makkelaarskantoor binnen en bezochten een paar huizen, waarvan één hen enorm aansprak. Drie dagen later tekenden ze het contract en de maand erop woonden ze in Lectoure! Nog zes maanden intensieve verbouwingen later en een kersverse gîte d'étape was geboren! Ze ontvangen pelgrims sinds vorig jaar april en doen dat met hart en ziel. Vooral de gastheer vond ik een enorm zacht en inspirerend iemand, die met veel liefde over "le chemin" sprak, als iets kostbaars, iets heiligs. Hij zei ook nog dat hij veel respect heeft voor iedere pelgrim, en dat zowel hij als zijn vrouw in de loop van de dag regelmatig denken aan de pelgrims die 's morgens bij hen zijn vertrokken. Hij ziet in de Jakobsweg een mogelijkheid tot genezing voor de soms zelfzuchtige en vereenzaamde levenswijze van de moderne mens: hier ontmoeten mensen elkaar weer, hier kan iedereen weer gewoon zonder schone schijn zichzelf zijn, hier stappen pelgrims uit de meest verschillende achtergronden broederlijk naast elkaar! Schoon toch he? Geraakt en geïnspireerd ging de pelgrim vanmorgen weer op pad...

Voila, zoals ik dus al zei: nu weet ik weer waarom ik pelgrim geworden ben!