Leven als pelgrim in Frankrijk

Om jullie een idee te geven van de ernst van de situatie: vannacht heb ik oordopjes moeten indoen omdat ik niet kon slapen van het gezoem van de muggen die zich tussen mijn binnen- en buitentent hadden genesteld (het is daar lekker warm matuurlijk)! Wel goed geslapen voor de rest en vanmorgen al om half zeven vertrokken, na in recordtempo mijn tentje weer ingepakt te hebben. De muggenactiviteit viel gelukkig mee op dit vroege uur.

JES!!! De koeien zijn terug! Na enkele volledig koeloze dagen zijn ze er weer in volle glorie en in alle maten en kleuren. Het is toch opmerkelijk dat elke streek zo zijn specialiteiten heeft en de noordelijke Champagne kent blijkbaar geen veeteelt, die hebben het natuurlijk veel te druk met hun wijngaarden. Maar hier is er weer volop melk- en vleesproductie. En dus nu weet ik ook meteen waarom ik het gisteren zo saai vond. Omringd door al die prachtige viervoeters voelt een pelgrim zich heel wat minder eenzaam! Merci, koeien, jullie maken de tocht van een pelgrim zo veel aangenamer...

De rest van de dag gelukkig alleen positieve ervaringen. Wat zijn de mensen vriendelijk in deze streek! Omdat ik het gisterenavond en vanmorgen zonder eten heb moeten stellen (in die kleine Franse dorpjes is niks te krijgen), had ik rond de middag natuurlijk enorme honger. Toen ik in Brienne-le-Château aankwam, wees een vriendelijke rondbuikige gepensioneerde man mij de weg naar een soort bakker/café/taverne. Ideaal, net wat ik nodig had! Heel wat lekkers achter de kiezen gestoken daar en achteraf gaf de lieftallige verkoopster me ook nog twee koffiekoeken gratis "pour la route"! Het meisje van de touristeninfo was al even schattig en behulpzaam en nu ben ik hier op een pracht van een camping beland in een klein dorpje een paar kilometer verder. Ook hier kreeg ik onmiddellijk een gratis drankje aangeboden door de eigenaar. Pelgrims genieten hier blijkbaar van een goede reputatie! In de ontspanningszaal heb ik mij op een grote zetel geïnstalleerd en naar een aflevering van "Ein fall für zwei" in het Frans gekeken. Is weer eens iets anders in het leven van een pelgrim...

Wat een aangename rustige sfeer in dit dorp! En het ligt aan een groot meer, waar ik nu in alle rust in mijn dagboek zit te schrijven. Normaal is het hier blijkbaar heel wat minder rustig, want ik zit hier op het terras van het café van de jetskiclub. Nu echter geen levende ziel te bespeuren! Behalve dan een koppel ganzen die in de verte honderden meters aan een stuk onder zwaar vleugelgeklapper rakelings over het water scheren. Het is windstil, op de achtergrond hoor ik de kerkklokken acht uur slaan. Hier zit ik, alleen, ik kijk naar de weerspiegeling van de wolken in het nauwelijks bewegende water. Rust. Is dit nu gelukkig zijn?