Ooievaarsnesten en slapstickfrieten
8 augustus 2008 - Vega de Valcarce, Spanje
Ooievaars zijn toch rare vogels! Je gaat hier in Castilla geen kerktoren voorbij of er staat wel minstens één (meestal twee of drie) van die enorme nesten op! Werk dat die beesten daar aan gehad moeten hebben! Ze zitten dus blijkbaar graag tussen de mensen, maar toch hoog genoeg om niet door ons gestoord te worden, slim gezien eigenlijk... Enkele dagen geleden kwamen we voorbij een veld waar wel een twintigtal van die sympathieke hoogpoters rondliepen. 's Avonds om klokslag tien wanneer de rust in het dorp langzaam wederkeert, weergalmt er een vrolijk bekgeklepper hoog boven de mensenwereld. Een koppel slanke wit-zwarte langvleugels cirkelt zich een weg richting nest en tovert een glimlach op het gezicht van menige pelgrim: ook voor hen is het blijkbaar slaaptijd... Verbazend toch hoe het leven van vogel en mens op elkaar afgesteld zijn!
Ondertussen zijn Stef, Julien en ik al een heel tijdje samen onderweg. We hebben ongeveer hetzelfde ritme en het klikt goed. Ook Nora uit Zwitserland ben ik een tijdje geleden weer tegen gekomen, na een maand elkaar niet gezien te hebben: wat een blij weerzien was dat! Ook dat is de camino: je weet nooit wie je nog zal terug zien en wanneer. Soms lijkt het dan weer dat de camino mensen opslokt: tot straks zeg je, ze verdwijnen achter een bocht en je ziet ze nooit meer terug... Spijtig soms, ik had sommige mensen graag wat beter leren kennen... En misschien ontmoet je elkaar dan weer, misschien ook nooit meer... Maar de camino gaat verder, altijd maar verder... nieuwe avonturen, nieuwe ontmoetingen tegemoet.
De gevreesde castilliaanse hitte is er uiteindelijk dan toch gekomen. Dat was natuurlijk te denken. Enkele dagen geleden kwamen we aangepuft in een dorpje waar de termometer een dikke 45 graden aangaf. Nu zitten we gelukkig weer stukken hoger, in een van de laatste dorpjes voor Galicië. Hier is alles weer groener en frisser. Er groeit zelfs voor het eerst in Spanje terug gras langs de weg! We zitten hier in een Braziliaanse herberg, waar er vanavond een Braziliaans avondmaal op ons wacht, mmmmm... Dat mag ook wel eens, want na de Franse culinaire hoogtijden is mijn lof voor de Spaanse keuken iets bescheidener. Niet dat het eten hier slecht is, maar in Frankrijk wordt een pelgrim nu eenmaal meestal beter gesoigneerd dan hier. En van frieten bakken hebben ze hier al helemaal geen kaas gegeten! Julien geeft er de (volgens mij zeer geslaagde) benaming "slapstick frieten" aan, je zou ze eigenlijk eerst één voor één moeten uitwringen :-). Maar och, een pelgrim klaagt wel eens maar eigenlijk is hij toch weer gauw content als zijn maag ´s avonds gevuld is...
Moeilijk te geloven, maar over een weekje ben ik in Compostela!!! De laatste week ga ik nog extra van elke stap genieten! Ongelooflijk mooie bergachtige landschappen hier, en dat wordt er naar't schijnt vanaf morgen in Galicië alleen nog beter op!
Dagelijks kijk ik eens naar de site. Wanneer er een weekje tussen zit stel ik vast dat je flik opgeschoten bent. De climax nadert. Intussen zal je de sterke klim naar O Cebreiro al wel achter de rug hebben. Dan afdalen naar Triacastela waar je kan kiezen tussen twee routes, een flinke klim via Montán of afdalen via het klooster van Samos en verder naar Saria (de weg die wij gefietst hebben). Potomarin is ook een prachtig stuk, maar ja ieder dorpje op de weg is de moeite. Op de laatste dag moet je zeker halt houden in Labacolla (Lavamentula, als je latijn kent weet wat dat betekent)(een 3 km van Compostela)"Thus named because this is where French pilgrims, on their way to Santiago take off their clothes and, out of their love for the Apostle, wash not only their privates, but the dirt of their whole body." Zo komt fris aan in Compostela.
Flink gedaan Jan een dikke proficiat.
Jeukse groeten en tot!!!
Ook al is het van op afstand (via mail) het is tof dat we deze mogelijkheid hebben. En inderdaad dan komen die oa Jan tegen, waarvan we dan vernemen in de mail. Ook jou willen we dan alle moed toewensen. Dat het klikt met Julien en Stef, dat geloof ik goed. Wat wij te zien en horen krijgen is al genieten...wat moet dat zijn als je dat zelf meemaakt...genieten zou ik zeggen..genieten!!!!
Vele groeten uit Leefdaal(België) aan de moedige stappers daar in Spanje...nog even volhouden.
Nou Jan, geweldig in 1 woord.
De drie mensen waarmee ik dacht in Santiago aan te komen, hebben het ook gehaald. Chapeau!!
Het is me niet erg duidelijk of je nu nog aan moet komen of dat je nog unterwegs bent.
Dit zul je nooit van je leven meer vergeten!
hartelijke groet, Jeanette
Ik heb 14 dagen meegestapt met Stef en Julien. Ze plaatsten je website in hun verslag en ik nam eens een kijkje. Jullie hebben dat fantastisch gedaan.
Proficiat.
Andrea