En zo waren ze op weg...

De tijd vlieg hier voorbij, 't is weeral bijna een week geleden zie ik! We zijn nu al een paar dagen met z'n drieën onderweg: Jan (Belg), Martin (Duitstalige Zwitser) en Nora (Franstalige Zwitser). Die zijn nog erger dan Belgen: de ene kan bijna geen letter Frans en de andere maar vijf woorden Duits. In het begin moest ik altijd vertalen. Alhoewel, ondertussen begint de communicatie gelukkig toch wat beter te vlotten...

Het is een heel ander gevoel met anderen onderweg te zijn. Dat wil niet zeggen dat we altijd samen lopen, we gaan ieder ons eigen ritme, lopen soms een uurtje alleen, komen dan weer bij elkaar (of niet), zoals het uitkomt: geen verplichtingen, geen verwachtingen. Ik geniet van die vrijheid! De gesprekken beginnen na een paar dagen wel dieper te gaan, samen onderweg leer je elkaar langzaam kennen, er begint zich een vriendschap te smeden. Bijzonder...

Het landschap is onbeschrijflijk mooi hier, en iedere dag is het weer anders. Nu zijn we weer zachtjes aan het afdalen, maar eergisteren ging het nog tot 1300 meter, met wijdse open vlakten vol ronde rotsblokken die daar al duizenden jaren liggen te liggen. En heet dat het hier is, het gaat hier al een weekje royaal over de dertig, en geen wolkje aan de lucht. Er wordt hier heel wat afgepuft, maar toch liever verschroeien in de zon dan verdrinken in de regen. En er stromen hier veel ijskoude riviertjes die op tijd voor de nodige afkoeling zorgen...

Het is blijkbaar erg rustig dit jaar, want de "Gîtes d'étape" (pelgrimherbergen) zijn meestal maar voor een derde bezet. Mensen zijn blijkbaar afgeschrikt door het slechte weer hier de hele maand mei. Zo veel te beter voor ons, hebben wij tenminste altijd plek!

En zo waren ze samen onderweg...  Elke dag is weer nieuw, achter elke bocht openbaart zich een nieuw landschap, stap voor stap verschuift de horizon als trouwe metgezel, roept bij de pelgrim het verlangen op steeds weer verder te gaan, ongekende oorden en avonturen tegemoet....