Zieke pelgrim

6 juli 2008 - Castet-Arrouy, Frankrijk

Vrijdag avond toen ik met een tiental mede-pelgrims gezellig zat te eten op het terras van een klein restaurantje in het dorpje Saint-Antoine, werd ik plots draaierig en moest op de grond gaan liggen. Gelukkig bevonden er zich twee verpleegsters onder mijn collega's, die zich meteen moederlijk over mij ontvermden: benen omhoog, koude doek op mijn hoofd, binnen een halfuurtje voelde ik me weer beter. Dat was echter maar van korte duur, want de nacht daarop heb ik bijna geen oog dicht gedaan! Ik ga hier geen te gedetailleerde beschrijving geven, maar alles wat zich in mijn ingewanden bevond is er in een tiental toiletbezoeken langs boven en langs onder tot de laatste druppel uitgekomen... Ik lag ook nog te zweten in mijn bed en kreeg koude rillingen: koorts dus! De volgende dag natuurlijk rust genomen en 's middags al wat gekookte groenten kunnen eten die de zorgzame gastvrouw voor mij had klaargemaakt. (Tussendoor nog wat voor tolk gespeeld voor twee Noren die blijkbaar geen letter Frans verstonden. Vertalen is blijkbaar toch wel mijn roeping, want er gaat bijna geen dag voorbij of men doet wel beroep op mijn kwaliteiten :-)) 

Gisterenavond van een vriendelijke Duitse wat anti-diarree pilletjes gekregen, die echter niet veel schenen te helpen, want het aantal toiletbezoeken oversteeg toch nog ruimelijk het aantal uren nachtrust. Maar goed, vanmorgen heb ik dan maar al mijn pelgrimskoppigheid bij elkaar geraapt en ik ben vertrokken voor een mini-etape van 13 km. Het leek wel of ik 50 jaar ouder was! Houten benen en een rugzak van lood! Na elke helling moest ik een paar minuten uitpuffen. Nog nooit zo moe ergens aangekomen dan vandaag in de gîte van Castet-Arrouy. Om twee uur na een warme douche maar meteen in bed gekropen, 's avonds wat rijst gekookt en dan nog wat tv gekeken. Helemaal alleen, want er is vandaag niemand anders komen opdagen hier...    

Foto’s