Twee dagen onderweg...
Ik raad iedereen ten zeerste aan pelgrim te worden.
Je wordt namelijk overal als een prins onthaald! Tot nu toe is dat bij mij toch het geval... Gisteren bij een ex-collega van mijn vader gelogeerd in Tongerlo, 'k werd onmiddellijk uitgenodigd op een tuinfeest met een uitgebreide enorm lekkere barbecue waar ik natuurlijk nog wat reclame heb gemaakt voor mijn sponsortocht :-) Daarna kreeg ik er nog een professionele voetmassage door zijn vriendin bovenop... Geslapen als een roos en vanmorgen na een uitgebreid ontbijt opnieuw op stap.
Vandaag kreeg ik al gauw pijn in mijn hielen. Na een tiental kilometers wandelen begon het echt te steken (in Herselt als ik het mij goed herinner). Ik heb dan al maar mijn Compeed plakkers boven gehaald en dat heeft geholpen tegen de "bleinen" (of hoe schrijf je dat ???). Rond vier uur was ik in Herent, alwaar er weeral een voetbad op mij stond te wachten... En ja... mijn voeten werden door een professionele verpleegster onder handen genomen en daarna... weeral een smakelijke barbecue. Als dat zo doorgaat kom ik moddervet terug! Nog even van de avond genieten, nog een glaasje wijn... en dan bedje in! (pelgrims gaan namelijk vroeg slapen). Morgen richting Waals Brabant, voorgoed het Nederlandse taalgebied uit...
Je wordt namelijk overal als een prins onthaald! Tot nu toe is dat bij mij toch het geval... Gisteren bij een ex-collega van mijn vader gelogeerd in Tongerlo, 'k werd onmiddellijk uitgenodigd op een tuinfeest met een uitgebreide enorm lekkere barbecue waar ik natuurlijk nog wat reclame heb gemaakt voor mijn sponsortocht :-) Daarna kreeg ik er nog een professionele voetmassage door zijn vriendin bovenop... Geslapen als een roos en vanmorgen na een uitgebreid ontbijt opnieuw op stap.
Vandaag kreeg ik al gauw pijn in mijn hielen. Na een tiental kilometers wandelen begon het echt te steken (in Herselt als ik het mij goed herinner). Ik heb dan al maar mijn Compeed plakkers boven gehaald en dat heeft geholpen tegen de "bleinen" (of hoe schrijf je dat ???). Rond vier uur was ik in Herent, alwaar er weeral een voetbad op mij stond te wachten... En ja... mijn voeten werden door een professionele verpleegster onder handen genomen en daarna... weeral een smakelijke barbecue. Als dat zo doorgaat kom ik moddervet terug! Nog even van de avond genieten, nog een glaasje wijn... en dan bedje in! (pelgrims gaan namelijk vroeg slapen). Morgen richting Waals Brabant, voorgoed het Nederlandse taalgebied uit...
misschien kom je Frie en haar zoon wel ergens tegen. Daarom haar verhaal zoals Freya Van den Bossche (niet de minister) het op haar blog zette.
11-04-2008
Op tocht
Toen ik haar vijf jaar geleden voor het eerst zag kon ze zo uit een sprookje gestapt zijn. Een frêle kleine vrouw met karbonkels van ogen en eindeloos lang, dik haar. Maar haar fragiele uiterlijk en broze stem zijn een bedrieglijke verpakking voor de sterke persoonlijkheid die er in schuilt.
Frie herbergt in het lichaam van een fee de kracht van een witte heks.
Ze heeft een mysterie over zich zonder dat ze mysterieus doet, een Weten zonder dat ze het beter weet, een Wijsheid zonder dat ze daar mee te koop loopt. Vandaar dat ze er zo leeftijdsloos uitziet.
Ik heb haar talloze keren gevraagd hoe oud ze precies was, om het antwoord meteen weer te vergeten, misleid door haar uiterlijk.
Maar nu is het getal in mijn geheugen gegrift, want in januari 2009 wordt ze 55.
-Vijfenvijftig, dat is een leeftijd waarop ik altijd al een knalfuif wou geven. En dat ga ik ook nog doen. De dokters hebben me nog een jaar gegeven, dus dat moet lukken.
-Longkanker, had ze zes maanden geleden aan de telefoon gezegd.
Uitzaaiingen in de andere long, hoorde ik enkele weken geleden.
Er werd chemo gestart.
Pas toen ze met een longembolie tussen leven en dood zweefde, zagen de dokters in dat wat ze altijd had gezegd, namelijk dat de chemo haar kapot zou maken, waar was.
De behandeling werd stopgezet.
Ik zit aan haar keukentafel, in het kleine gezellige huisje.
Met een bang hartje ben ik naar haar toe gereden. Tja, het is niet omdat je zelf kanker hebt gehad dat je plots een handleiding hebt om met alle situaties even losjes om te gaan. Ik was bang dat ik uit angst en verdriet zou terugschrikken en dat zij dat zou voelen. En dat wilde ik niet.
Maar die angst hoefde niet, natuurlijk.
Van zodra ik haar ogen zag, wist ik het weer: Luisteren en nabij zijn is voldoende.
Als je dichter bij de dood komt is het leven vol vreugde. Die vreugde veegt de angst en het verdriet om het nakende afscheid niet weg. Maar ze legt wel een groter bewustzijn in het leven. Zo zijn leven en dood met elkaar verweven en wie dat weet, herkent elkaar.
Die onbewuste draad van herkenning pikken wij nu zonder omhaal op en dan ontspint zich een werkelijk gesprek.
Sereen praat ze over alles wat haar bezighoudt.
Ze houdt van het leven, ze wil hier nog een tijdje zijn, ze wil grootmoeder worden en ze heeft nog duizend plannen. Haar huis is gevuld met haar kunstwerken, ze wil nog zoveel doen met haar gaven. Ze bruist van levenslust.
Het meest van al treft me dit: dat zij aanvaardt, wat er ook komt. Er is geen tegenspraak tussen de hoop om verder te leven en de aanvaarding dat het afgelopen kan zijn. En als zij zegt dat de dood haar geen angst aanjaagt, geloof ik haar.
Ze heeft hem al zo vaak in de ogen gekeken.
Frie heeft haar leven consequent volgens haar eigen inzichten geleefd en haar huis weerspiegelt die levenswijze. Het huis is meer dan sober, met een toilet buiten, een kolenkachel, minimale sanitaire voorzieningen. Maar haar leven draait niet rond binnen, de kern van haar huis ligt in de tuin.
Op jonge leeftijd wist ze al dat ze een natuurmens was die niet aardt in het jachtige leven dat ons wordt opgelegd. Dus trok ze jaren als een nomade rond, levend van de fruitpluk. De wereld was haar thuis.
Ook later, toen ze niet langer kon rondtrekken omdat haar zoon naar school moest, leefde ze op haar eigen manier. Ze huurde een stuk grond en ze verbouwde alles zelf.
Ze deed geen beroep op de mogelijkheid op een uitkering, ze deed niet als zovelen: de maatschappij verwerpen maar je ondertussen wel door de maatschappij laten verzorgen. Frie verwerpt niets, ze creeërt simpelweg haar eigen universum en zorgt daarin voor zichzelf.
En met een soepelheid die echt wijze mensen kenmerkt, stapte ze terug in de draaimolen van onze maatschappij op het moment dat haar zoon dat nodig had.
Wat een vrouw.
Half mei begint ze aan haar grote tocht, samen met haar volwassen zoon, naar Santiago de Compstella.
- Hoop je op een mirakel? waag ik te vragen.
- Bwa, antwoordt ze grinnikend...'t is gewoon belangrijk dat ik die tocht doe.....maar als we met zijn allen echt in mirakels geloven, dan gebeuren die ook.
Er wordt door vrienden een benefiet gegeven om Frie te ondersteunen.
Ze wil geen aalmoezen, maar ik mocht van haar wel dit stukje over haar schrijven.
Als we met zijn allen echt in mirakels geloven, dan gebeuren die.
Leuk om je verhalen zo te lezen op deze blog. Ik zal ten gepaste tijde wel wat meer info achterlaten. Mogelijks kom ik een der volgende je nog wel even tegemoet.
I keep you posted.
Wim